Een vriendschap uitmaken

Meer dan tien keer heb ik gebeld. Nooit werd er opgenomen. Meer dan twintig keer heb ik Whatsappberichten gestuurd. Nooit kreeg ik wat terug. Tot bericht nummer eenentwintig. Toen kreeg ik een reactie:

“Ik heb het gevoel dat je alleen contact met me opneemt als het niet goed met je gaat, of als je wat van me nodig hebt.”

Het was een heel verhaal, maar dit was de strekking in het kort. Ik reageerde daarop met de vraag of we niet konden afspreken, zodat we erover konden praten. En ik was het ook niet met hem eens. Maar het kan natuurlijk dat hij het zo ervaart. Want hij is opgevoed met het idee dat het altijd aan de ander ligt. Dat ‘ie zelf nooit iets fout doet. De vriend reageerde positief op het voorstel om af te spreken.

Ik stuurde weer Whatsappberichten om af te spreken. Zo’n tien schat ik. Bellen had ik inmiddels al opgegeven, dat had geen zin. Weer radiostilte vanaf de andere zijde. De vriend woont vlakbij mij. Ik fiets dagelijks langs zijn huis. Op een dag, een half jaar geleden ongeveer, zag ik hem naar zijn auto lopen. Ik merkte dat ik mijn pas vertraagde zodat we elkaar niet tegen het lijf zouden lopen. Pas toen hij wegreed, liep ik door. Ik vond dit heel vervelend en snapte niet waarom ik dit deed.

Drie weken geleden zag ik hem lopen in de Appie. Met een pak WC-rollen onder zijn arm. Dat kon toen nog gewoon. Dus ik besloot de confrontatie aan te gaan.

“Hey maat, wanneer gaan wij nou eens praten?”

De vriend sloeg even dicht. De Appie ontplofte zowat van de spanning tussen ons. Er kwamen weer wat verwijten richting mijn kant. Ik vertelde op mijn beurt dat ik verdrietig was dat hij nooit wat van zich laat horen. Omdat ik graag wil weten hoe het met hem gaat. En met zijn vriendin en hun kindje. En dat ik altijd met een vervelend gevoel langs hun huis fiets. We besloten af te spreken, want de Appie is niet echt een plaats voor zulke intieme gesprekken.

Ik heb weer het initiatief genomen voor het maken van de afspraak. Ik heb een Whatsappbericht gestuurd. Het is nu drie weken geleden. Weer geen reactie. Ik snap er echt helemaal niks van.  

Je hebt weleens vriendschappen die een beetje verwateren. Je spreekt elkaar minder, belt elkaar minder en uiteindelijk gaat de vriendschap als een nachtkaars uit. Gebeurt wel vaker. Prima. Maar de vriendschap met deze vriend is al gaande zolang hij leeft. Ik ben wat ouder, dus vandaar. Omdat deze vriendschap al zo lang duurt, wilde ik pertinent niet dat deze als een nachtkaars uit zou gaan. Nu gebeurt dit toch en ik vind dit echt heel naar.

Ik ben aan het denken hoe ik dit voor mezelf toch op een fijne manier kan afsluiten. Want ik wil zelf absoluut geen vrienden meer met hem zijn. Want een vriend is voor mij iemand waar je altijd mee kunt praten. Hoe lastig dat ook is. En bij vriendschap hoort voor mij het feit dat je altijd bij elkaar terecht kunt. Radiostiltes horen hier zeker niet bij.

Ik wil de vriendschap dus netjes uitmaken. Maar ja, hoe maak je een vriendschap uit met iemand die al het contact uit de weg gaat? Die het dus eigenlijk niet wil uitmaken? Ik bedacht me dat ik hem misschien een brief kan schrijven om het af te sluiten.