Een nieuw verhaal

Morgen nemen we afscheid van de vader van een hele goede vriend. Ik kende hem al vanaf mijn twaalfde, hij was vroeger mijn voetbaltrainer. En vorige week is hij uit het leven gegrepen. Of eigenlijk gerukt. Het was een plotselinge dood, zo’n tien jaar na de pensioengerechtigde leeftijd. Veel te vroeg, als je het mij vraagt.  

Het is een patroon in mijn persoonlijke leven. Ouders van goede vrienden die rond hun pensioenleeftijd overlijden. De vrouw van mijn vorige week overleden voetbaltrainer overleed al voor de pensioenleeftijd. De vader van mijn beste vriendin was nog geen 64 en overleed aan kanker. De ouders van twee andere goede vrienden overleden ook rond de pensionering. De vader net ervoor, de moeder even erna. En dan is deze opsomming niet eens compleet.

Dit patroon en het leed dat het veroorzaakt sterkt mij in de opvatting dat je ook voor je pensioen moet doen wat je het liefste doet. Zit je in een onprettige relatie, stop er dan mee want je verdient echt beter. Doe je werk waar je ongelukkig van wordt, kijk dan of je de mogelijkheden hebt om het roer om te gooien en zet die stap. Droom je van een wereldreis en heb je het geld, ga hem dan alsjeblieft maken! Want het leven is te kort, te kostbaar en te mooi om onvervullende paadjes te blijven lopen. Het bestaan kan zomaar voorbij zijn, dus wacht niet tot je pensioen. Het leven wordt nu geleefd en niet over 30 jaar. Wachten tot je pensioen, is het domste wat je kunt doen. Vind ik dan hè.

En ga eens na wat het verhaal is dat je jezelf vertelt. Denk je dat je de eenzaamheid niet aankunt als je je relatie verbreekt? Heb je de overtuiging dat je niets anders kunt dan de functie die je nu uitvoert op je werk? Denk je dat het niet mogelijk is om je droom te realiseren? Misschien is het tijd om jezelf eens een ander verhaal te vertellen.

Ik zat zelf zo’n twintig jaar lang in het verhaal van De Donkere Dame. Nu is het tijd voor een nieuw verhaal. Het pad van De Donkere Dame is gelopen. Dat pad ligt er overigens nog steeds, het is een bekende weg rechtdoor die ik tot aan de horizon kan zien. Het pad naar rechts echter, kan ik na de bocht niet meer zien. Het is de richting van een nieuw verhaal. Het is spannend, maar ik ga het wel lopen. Het nieuwe pad met een onbekende uitkomst voor de komende twintig jaar. Of in ieder geval voor de komende vijf jaar. En daarna zien we wel weer verder. Mooi jaarthema trouwens: een nieuw verhaal. Ik denk dat ik hem een jaartje hou.

Kraantje Pappie zingt in zijn lied “Euro’s” enkele mooie zinnen die resoneren met mijn overpeinzingen van de afgelopen week:

“Het leven is een rit die ik maar één keertje kan doen”

“Dus gooi die euro’s in de lucht en geniet een beetje meer”

“En denk er niet bij na van wat er morgen gaat gebeuren”

“Want die euro’s gaan niet mee als je dood bent, mee als je dood bent”

Luister het eens en laat je inspireren.

Rust zacht trainer, daarboven zijn nog genoeg voetballers te coachen.