Durf jezelf maar de moeite waard te vinden

Op woensdag 6 april 2020 had ik een online huiskamergesprek met Griet Op de Beeck. Niet één op één hoor, maar met nog 1200 anderen. Het event was georganiseerd door The School Of Life. Griet is schrijfster van een aantal bestsellers, sommige zijn verfilmd. Griet is een intrigerende, intelligente en welbespraakte vrouw. Ze heeft heel veel ontzettend rake dingen gezegd. Ik heb één zin opgeschreven die me raakte: “Durf jezelf maar de moeite waard te vinden.”

Durf jezelf maar de moeite waard te vinden. Dit zei Griet in het kader van ruimte innemen. Ze vertelde dat ze jarenlang geen ruimte innam. Dat ze als het ware lucht wilde zijn. Zodat niemand haar zag. Omdat ze zich schaamde voor wie ze was. Daardoor was ze ook altijd heel erg alert op haar omgeving. Omdat ze haar gedrag afstemde op anderen. Doodvermoeiend. Tot ze ging schrijven. Toen begon ze haar ruimte in te nemen.

Ik heb er eens over nagedacht. En ik kwam tot de conclusie dat ik ook regelmatig mijn ruimte niet inneem. En dat dat vaker gebeurt dan ik me realiseer. Best wel confronterend eigenlijk. Ik zal hieronder wat voorbeelden geven aan de hand van gedrag dat ik vertoon.

Mezelf verontschuldigen. Ook als het niet mijn schuld is. Ik fietste laatst door Schiedam. Het stoplicht stond voor mij op groen. Toen ik overstak, kwam er opeens een wielrenner van rechts aanracen. Door rood. Ik ging vol in de remmen, gaf hem voorrang en zei: sorry! Het was gebeurd voor ik er erg in had. Waarom remde ik en zei ik sorry? Ik nam duidelijk mijn ruimte niet in.

Voor de ander denken. Ik stem mijn gedrag vaak af op wat ik denk dat een ander wil. Het beste  voorbeeld hiervan is toen ik de sleeve op mijn rechterarm heb laten tatoeëren. Dit moest in zes sessies. Op de dag van de eerste afspraak om de tatoeage te laten zetten, voelde het eigenlijk helemaal niet goed. Maar ik dacht: tsja, ik heb die afspraak nu eenmaal gemaakt, dus laat ik het maar gewoon doen. Wat zal die tatoeëerder wel niet denken als ik de afspraak afzeg? Ik negeerde dus mijn eigen gevoel. Want ik wilde eigenlijk nog wat langer over het ontwerp nadenken. Uiteindelijk ben ik heel blij met het resultaat. Maar niet met het proces. Het ging me veel te snel. Maar doordat ik voor de ander dacht, ging ik aan mezelf voorbij.   

Gedrag van anderen goedpraten. Er reed laatst een meisje met een scooter aan de verkeerde kant van de weg, op een viaduct waar ik ook overheen moest. Het was een heel smal fietspad en ik kon er bijna niet langs, best irritant. Dus ik wilde er wat van zeggen, dat ze aan de andere kant van de weg moest gaan rijden met haar dikke….scooter. Maar precies op dat moment lachte ze lief naar me. Dus ik slikte mijn irritatie in. En ik praatte haar gedrag goed met gedachten als: ach, ze bedoelt het zo kwaad niet, ze is vast een lief mens. Ze lachte toch lief?   

Mezelf wegcijferen. De buren zijn aan het klussen. Het is al weken een enorme teringherrie. Zo ook vorige week donderdag. Ze waren beton aan het hakken met zo’n drilboor. Terwijl ik online tentamens had voor osteopathie. Ik had eigenlijk even willen vragen of ze een uurtje konden stoppen met hakken. Zodat ik in alle rust mijn tentamens kon maken. Maar ik dacht: ach, die buren hebben ook hun planning. Dan moeten ze hun werk helemaal stilleggen voor mij. Geeft niet, dan haal ik wel wat lagere cijfers. Ik cijferde mezelf dus letterlijk en figuurlijk weg.

Dus ik heb besloten om mezelf maar eens de moeite waard te gaan vinden. En lucht gebruiken om te ademen, in plaats van het te worden. Met dank aan Griet.