Dubbele cultuurshock

Een van de hoogtepunten van mijn inmiddels zo’n half jaar durende camper-avontuur is toch wel Benidorm. Dat heeft denk ik te maken met een soort dubbel cultuurshockgevoel dat ik ervoer door van het jonge en hippe Ibiza naar dit vermeende ouderenoord te verhuizen.  

Cultuurshock één ontstond al snel, want het eerste wat ik zag toen ik m’n camper aan het strand parkeerde en het zand tussen m’n voeten voelde was een man die z’n scootmobiel op het houten vlonderpad had geparkeerd en pal naast z’n karretje in de zon was gaan liggen. Alsof ‘ie er zo uitgevallen was.

Onderweg naar de camping vlogen de scootmobielen me om de oren en toen ik gestationeerd was werd ik verwelkomd door Kevin, een Schotse pensionado die met vrouw en kleindochter voor elf dagen naar z’n vaste plekkie in Benidorm was afgereisd. Gelijk maar twee scootmobielen gehuurd natuurlijk. Het Schotse accent maakte hem onverstaanbaar, maar ik kon nog net ontwaren dat er de volgende dag een groot feest zou zijn waar zo’n 40.000 mensen op af zouden komen.

‘That’s so cool! I’m falling with my nose in the butter!’ zei ik. Kevin keek me niet-begrijpend aan. Samen keken we naar kleindochter Katy van 15, die met scootmobiel en al even naar de wc ging. Waarom zou je lopen als je ook kunt zitten? Het was 25 graden en Kevin vond het ‘freezing’. Ik kreeg flashbacks naar mijn tijd bij Humanitas, toen ik schoonmaakte bij ouderen en ze het koud hadden als de cv op 25 graden stond. Tja, als je de hele dag stilzit krijg je het vanzelf koud.

’s Avonds reed ik na een etentje bij Grand Café De Leeuw, een soort Loetje, terug naar de camper en belandde in een Engelse ‘bar street’. Cultuurshock twee was geboren. Felle neonlichten, mannen in voetbalshirts en vrouwen met korte rokjes en hele hoge hakken zwalkten over straat. Het was net of ik weer achttien was en in Salou rondreed. Ik besloot te blijven, ik was er nu toch. Ronddraaiende mechanische stieren wierpen dronken vrouwen van zich af. Soms werd ik opgeschrikt door keiharde knallen, omdat dronken Engelse jongeren vuurwerk op straat en op de terrassen gooiden. Het was net oud en nieuw. Ik was om vier uur ’s nachts thuis. Kennelijk vond ik het leuk.

De volgende dag was de Britse ‘Fancy Dress Party’, waar buurman Kevin me over had verteld. Het was een soort carnaval, iedereen was kleurrijk verkleed. Ik voelde me een beetje ‘underdressed’ in m’n surfkloffie. Ik sprak een Marge Simpson lookalike en ze vertelde dat deze verkleedpartij onderdeel was van de ‘Benidorm Fiestas’, een feestweek die vooral veel Engelsen trekt. Ik las op de aanplakbiljetten per abuis steeds ‘Benidorm Fietstas’, leek me beter passend voor de op leeftijd zijnde doelgroep. Anyway, wederom besloot ik lekker mee te feesten. Uren later parkeerde ik m’n fiets, met fietstas overigens, naast de camper. Ik lag om half vier op bed.

Half soezend dacht ik terug aan de avond. Ik had veel Engelsen gesproken en mijn conclusie was dat ze allemaal zo ontzettend vriendelijk en lief waren. Ik kreeg regelmatig een gratis drankje en ik werd meerdere malen mee op stap gevraagd omdat ze het vervelend vonden dat ik alleen rondliep. En één keer sleurden twee Engelse vrouwen van 55+ me mee omdat ze me wel een lekker snoepje vonden. Da’s goed voor het zelfvertrouwen natuurlijk. M’n vooroordeel over agressieve, zich misdragende Engelse feestbeesten (die er natuurlijk ook zijn) mag de prullenbak in. Er zijn altijd twee kanten aan een medaille.