Dolverliefd

Ik keek naar beneden en zakte half door m’n hoeven. Zevende etages met open galerijen begrensd door een stalen hekwerk van een meter twintig, de wettelijke hoogte voor balustrades, benemen me de adem. Fucking hoogtevrees. Van mij mogen ze die hekjes doortrekken tot aan het plafond.

Het was nog best een stukje schuifelen naar nummer 385. Strompelend ging ik de drempel over.

      ‘Ben je nou je piemel aan het opmeten?’ riep ik door de gang. Henk stond z’n rolmaat op te rollen en glimlachte gul naar me.

      ‘Nee joh gekkie, de rolmaat ging een beetje stroef dus ik heb hem gesmeerd met wat olie.’

      Ik liep de kamer in en daar stond Madelon me lachend en met glinsterende ogen op te wachten. Telkens als ik binnenkom heb ik het idee dat ze me om te nek gaat vliegen. Henk liep achter me aan en gaf Madelon een pets op de kont. Ze keken elkaar aan. Dolverliefd. Dit stel zit qua intelligentieniveau aan de linkerkant van de Gausscurve voor IQ. Het zijn mijn leukste cliënten, want de liefde spat er vanaf. En ze gaan goed op onderbroekenlol, net als ik.  

      ‘Wie zal ik vandaag eens kunstmatig insemineren?’ zei ik toen ik de schoonmaakhandschoenen aantrok. Ze gierden het uit.

      Vanwege de nog in het huis hangende hitte van de vorige dag kreeg ik van Madelon in de pauze een glas aanmaaklimonade. Half limo, half water. Fifty fifty dus, net als ik vroeger m’n baco’s dronk. Ik weet niet of het door de warmte kwam, maar er ontglipte mij wat lucht, met wat geluid.

      ‘Liet je nou een scheetje? Geeft niks hoor!’ zei Henk schaterlachend.

      Later zei Madelon nog dat ze echt alles met d’r poes kon doen terwijl ze Moos op schoot had en z’n pootjes in z’n nek legde. Wat een aandoenlijk tafereel. Toen ik wegging kreeg ik een knipoog en een box van Henk. Ik hoop zo dat ik volgende week weer mag. De hoogtevrees neem ik voor lief.

Na vier keer aanbellen werd er nog steeds niet opengedaan. Ik wilde rechtsomkeert maken toen de deur plots openzwaaide. Het was Paul, in z’n onderbroek. Zowel voor Paul als voor u, trouwe lezer, leek het me beter geen beschrijving te geven van wat ik zag.

      ‘Jeetje Paul, ik had al vier keer aangebeld, zat je op de wc?’

      ‘Sorry Ruud, ik zat op het balkon uit te dampen, het is zo warm in huis!’

      ‘Geeft niks, wat gaan we doen vandaag qua schoonmaak?’

      ‘Hetzelfde als altijd!’

      Ik pakte de stofzuiger en zoog wat opgedroogde kattenkots van de vloer. Paul krabt dat altijd los met een plamuurmes en dan mag ik het opzuigen.

      ‘Kijk nou joh, wat een lelijke dikke wijven er op tv zijn!’ riep Paul uit.

      Ik dacht terug aan wat ik aanschouwde toen Paul in z’n slip de deur opende en bedacht me dat enige nederigheid in kwesties aangaande het uiterlijk wel op z’n plaats zou zijn. Waarschijnlijk ontbeert het hem aan de nodige zelfreflectie.

      Toen ik wegging kreeg ik nog een koelkastmagneetsouvenir van Wenen, waar hij vorige week op vakantie was geweest. Paul koopt alles wat los en vast zit. En dat mag ik elke week weer afstoffen. Niet zo duurzaam, wel gezellig en lief.

Over de laatste cliënt kan ik niks schrijven, want ik was uitgecheckt, het werd me teveel. Ze trok me helemaal leeg met haar geklaag.