Dirkjan en Sigmund

Sinds ik me kan heugen poep ik met Dirkjan. Toen ik nog bij m’n ouders woonde in 2005, begon Dirkjan in het AD te verschijnen als dagstrip. Tijdens m’n ontbijtje van twee boterhammen met pindakaas en hagelslag, een zachtgekookt eitje en een verse jus, elke dag vers geperst door m’n vader, las ik wat sportnieuws gevolgd door alle wereldellende. Vervolgens was het tijd om al die ‘shit’ weer los te laten in het kleine kamertje. Dan las ik Dirkjan en lachte me suf.

Toen ik op mezelf ging wonen in 2006, had ik bedacht dat er vanwege m’n hooggevoelige eigenschappen geen krant meer in huis kwam. Helaas dus ook geen Dirkjan voor op de wc. Gelukkig maakte Mark Retera, grappige achternaam trouwens als je de Dirkjan voor de grote boodschap gebruikt, ook Dirkjan stripboeken. Al vanaf 1996. Dus kocht ik in rap tempo alle strips. Elk najaar, als er weer een nieuwe Dirkjan is verschenen, fiets ik opgelaten naar stripwinkel Yendor schuin tegenover de HEMA.

De strip Sigmund koop ik ook sinds een tijdje. Flauwe grappen over mensen met psychische problemen. Die ligt dan op m’n nachtkastje. Naast m’n dankbaarheidsboekje, waar ik elke avond vijf dingen in schrijf waar ik die dag dankbaar voor was. Na het schrijven lees ik wat pagina’s van Sigmund. Om me elke dag weer te realiseren mezelf en m’n gedachten niet te serieus te nemen.

De moraal van dit verhaal is de werking van de strips. Elke ochtend lees ik een pagina Dirkjan. Hoe de nacht ook was en wat er ook maar gaande is in m’n hoofd, de twee minuten lezen en lachen zijn bijzonder effectief. Het werkt bijna net zo goed voor je gemoed als twee uur lang ochtendrituelen doen van yoga, meditatie, ademwerk, mantra’s en ochtendpagina’s schrijven. En hoe je dag ook was, als je met Sigmund naar bed gaat en een paar minuten lacht om de strip en om jezelf, verlicht het je. Ongeveer net zo werkzaam op de stemming als een yin yoga sessie van een uur.

Dus koop Dirkjan en Sigmund en strip jezelf van somberheid. Scheelt een hoop tijd als je een druk leven hebt.