Diamonddag 8 – 21 augustus 2020

Diamonddag 7 had ik overgeslagen. Ik zat in Frankrijk om te surfen. Daarom was ik er een beetje uit. Uit de 365 Dagen Succesvol flow. Het thema voor vandaag was A-spelers. Mensen die een positieve invloed hebben op jouw leven.

We begonnen met Emanuela in het bos. In tweetallen moesten we om de beurt onze groep A-spelers opstellen. En dan kijken wat voor informatie daar uit kwam. Het bracht mij het volgende: Een A-speler geeft mij ruimte. Een A-speler staat naast me en niet tegenover me. Een A-speler checkt niet constant hoe het met me gaat, want dat vind ik beknellend.  

Sessie twee was met Myke met d’r mooie panterjurk aan. We deden een meditatie waarbij we onze A-spelers op de gebieden gezondheid, relaties, werk en geld mochten ontmoeten. Ik was een klein beetje in slaap gevallen, Sandra zei dat ik zelfs snurkte. Dus ik heb niet zoveel van de meditatie meegekregen. Ik heb het later vanuit mijn gedachten toch een beetje ingevuld. De volgende stap was te bedenken van welke A-spelers je meer wilt:

• Gezondheid: meer van mezelf. Of in ieder geval beter zorgen voor mezelf. Ik ben mijn eigen A-speler.
• Relaties: meer mannen. Ik ga heel veel met vrouwen om, ik heb behoefte aan meer mannen in mijn leven.
• Werk: meer Nelson Mandela, meer Albert Einstein en meer Huub. Huub is de vriend van mijn huddlebuddy Aukje. En Huub is super ondernemend en super positief. Daar heb ik veel respect voor.
• Geld: meer papa en meer Justin. Zij gaan beiden verstandig met geld om. Ik niet, ik smijt met geld.

De laatste sessie was met Jeroen in de zweethut, mijn favoriete onderdeel. Ik mocht de gloeiende stenen met de riek op hun plek schuiven. Er gebeurde van alles in mijn hoofd. Ik moest het goed doen, anders zouden de hete stenen misschien tegen iemand aan vallen. Na de eerste ronde, de ronde van het oosten, vroeg Jeroen hoe het ging, want hij dacht dat ik ergens mee in gevecht was. Ik zei dat ik heel erg moe was. En dat vermoeidheid er van mij eigenlijk nooit mag zijn. Ik moet altijd energiek en fit zijn. Jeroen vroeg me de vermoeidheid toe te laten en te onderzoeken of de vermoeidheid fysiek of mentaal was. Toen ik de vermoeidheid toeliet, viel ik tijdens de volgende gietrondes telkens bijna in slaap. Na de laatste gietronde, de ronde van het noorden, vroeg ik of ik nog even terug mocht komen op het vermoeidheidsonderwerp. Ik zei dat de vermoeidheid fysiek was, maar met een mentale oorzaak. Omdat ik heel veel pieker over het feit dat ik al bijna anderhalf jaar aan het solliciteren ben, en nog steeds geen baan heb. En dat die continue afwijzing pijn doet. En dat ik onderhand denk dat ik niks kan. Tranen stroomden over mijn wangen. En ik vertelde ook dat vermoeidheid er al heel lang niet mag zijn. Dat ik als ik vroeger moe was, mezelf niet toestond op de bank te gaan  liggen. En dat mijn depressies, die ook gepaard gingen met een intense vermoeidheid,  er ook nooit mochten zijn. Ik moest altijd maar doorgaan van mezelf. Doorwerken. Vooral niet toegeven aan depressie en vermoeidheid. Gek eigenlijk hè? Depressie is zo’n beetje volksziekte nummer één, en toch mocht het er niet zijn. Dus ik ga maar eens mee met de mode. Depressie toelaten als ik er weer eens eentje heb. Vermoeidheid toelaten. Mijn lichaam is mijn belangrijkste A-speler, omdat het me aangeeft wanneer ik moe ben en even rust mag nemen. Dat ik niet altijd maar door hoef te gaan. Ja, mijn lichaam is mijn grootste A-speler. Wat een mooi inzicht.