Diamonddag 6 – 19 juni 2020

Wat een feestje. We mochten weer gewoon naar het Horsterwold. Wel met wat coronarestricties. Vaker je handen ontsmetten. Niet in de tipi’s. Met minder mensen in de zweethutten. Niet knuffelen. Vooral bij je eigen cirkel blijven en niet met andere cirkels mengen.

Ik liep met de grappigste autobuddy van Rotterdam naar het hek, en de eerste die ik tegenkwam was mijn kale “brother from another mother” Niels. Hij was vandaag de vuurman bij de zweethutten. Fijn dat hij er was. En wat was de plek in het Horsterwold mooi, zo bekleed met groen.

Door de coronarestricties werd deze dag eigenlijk mijn beste diamonddag tot nu toe. Niet knuffelen was eigenlijk best fijn. Want nu kon ik contact maken met mijn ogen. Tijdens het knuffelen schiet dat er vaak bij in. Dan duik ik gelijk op het lichaam van de ander, waardoor ik het oogcontact oversla. En bij je eigen cirkel moeten blijven was ook goed voor mij. Een overzichtelijk groepje van 20 man. Normaal gesproken ben ik “all over the place”, met iedereen aan het ouwehoeren waardoor ik minder toekom aan mezelf, aan het naar binnen keren. Vandaag kon ik lekker bij mezelf blijven.

We begonnen bij Myke. Ze is zo lekker down to earth hè. Zou zo in Rotterdam kunnen wonen. Het ging vandaag over dromen en missies. Het was voor mij zo’n opluchting toen Myke vertelde dat onze missie ook gewoon iets mag zijn dat je vanuit je kernwaarden al dagelijks doet en waarbij je ook bijdraagt aan een leukere wereld. Het kan zelfs ook gewoon één woord zijn, zoals Myke zelf ook heeft.  Ik had vooralsnog een missie die me dagelijks heel veel druk geeft, waardoor ik er een beetje op leegloop: Heel Nederland gezond door lichaamsbeweging (osteopathie) en lachen (amusante teksten). Dit geeft mij dus veel druk. Dus ik had met behulp van Myke en enkele cirkelgenoten bedacht dat mijn missie eigenlijk is: Amuseren en creëren. Ik vind het gewoon leuk om mensen te vermaken. En mooie dingen te creëren, zoals een fijn stuk tekst. Wat een opluchting. Alsof mijn ventieltje opengedraaid is en de lucht er nu weer uit kan.

De weethut. Wauw. Ik schrijf dit nu per ongeluk. Ik vergat de z. Maar eigenlijk is de zweethut gewoon de weethut. Je keert naar binnen en daardoor gaat je innerlijk weten spreken. In de tweede gietronde stelde Jeroen voor om contact te maken met je onderbuik, onder je navel. En dan vervolgens je droom te vertellen. Mijn droom boven mijn navel is mensen entertainen, schrijven en vooral ook lekker veel surfen. Maar mijn droom onder mijn navel, diep in mijn bekken, is thuiskomen. Thuiskomen bij mezelf. En thuiskomen bij een mooie vrouw, met lieve kindjes. Het raakt mij weer als ik dit schrijf. En wat ik zo mooi vond, is dat veel mensen in de weethut onder hun navel dezelfde droom hebben. Een fijne relatie, een fijn gezin en verbonden zijn met de natuur. Wat Jeroen ook nog deelde is dat als je inademt, je eigenlijk de uitademing van de bomen tot je neemt. En als je uitademt, je eigenlijk de inademing voor de bomen creëert. Vond ik mooi.

De laatste sessie was bij Emanuela in het sprookjesbos. We hebben vier opstellingen gedaan van lieve cirkelgenoten. Het waren stuk voor stuk prachtige opstellingen, en in elke opstelling zat ook een leermoment voor mezelf. Zoals bijna in elke opstelling wel gebeurt. Elke opstelling raakte mij diep. Helaas had ik geen ruitenwissers aan de binnenkant van mijn brillenglazen.

Aho.