Diamonddag 2 – 14 februari 2020

Wat is het fijnste dat je op valentijnsdag kunt doen? Tsja, ik weet het wel. Je onderdompelen in de liefdevolle 365-energie. De ochtend begon wel met een uitdaging. Ik pakte na het ontwaken mijn telefoon. En toen zag ik dat ik ’s nachts twee appjes had gehad. De twee grappigste vrouwen van heel Rotterdam, waar ik altijd mee meerij, waren allebei ziek. En ik heb zelf geen auto. Dus ik moest in de actiestand om vervangend vervoer te regelen. Gelukkig kon ik met de opgevoerde stofzuiger  (Tesla) van Patrick meerijden. Ik werd om acht uur door Patrick en Cynthia opgehaald. Gezellig! Verandering van spijs doet eten.

Zo rond een uur of kwart over negen liepen we richting het EagleLodges terrein. Het had hard geregend de dagen ervoor. Ik had een aangepaste versie van een EagleLodges song in m’n hoofd: “Modder I feel you under my feet, modder I hear your heart beat…..” Ik was in ieder geval blij dat ik mijn uitvoerderslaarsjes aanhad. Uit de tijd dat ik nog op bouwplaatsen rondliep. Superhandig.

Onze cirkel begon in de zweethut, de ziel. Na de openingsceremonie mochten we ons voorbereiden op een nieuw dampend avontuur. Het begint altijd met het klaarmaken van de ties. Dit is een touwtje en daar knoop je dan zeven kleine katoenen zakjes aan met tabak erin. Tijdens het maken van de ties bedenk je je intentie voor in de hut. Het zou een meditatief proces  moeten zijn. En geloof het of niet, maar dit ritueel vind ik het meest uitdagend. Zenuwslopend eigenlijk. Al mijn beperkende overtuigingen worden in één keer blootgelegd:

• Ik mag NIET als laatste klaar zijn
• Ik MOET als eerste klaar zijn
• Er mag geen één zakje van het touwtje afvallen
• Ik mag niet trillen en ik mag de controle over mezelf niet verliezen

Jeetje, wat een hel. Voor mij is het een allesbehalve rustgevende bezigheid. Het kost ontzettend veel energie. Nadat we ons in de hut hadden geïnstalleerd en de ties hadden opgehangen, begonnen we. Mijn intentie was: ik wil antwoorden op mijn zoektocht naar werk. Na de laatste gietronde had ik geen antwoorden van de stenen ontvangen over mijn droombaan. Ik denk dat het universum onderhand denkt: hallo Ruudje, ik blijf niet bezig. Hoe vaak moet je nog horen dat je schrijver bent? Een moeder zegt ook geen honderd keer tegen haar kind dat het iets niet mag doen. Op een gegeven moment is het gewoon klaar.

Sessie twee. Bij Emanuela in de tipi, werken aan het hart. Vandaag stond in het teken van noodzaak. Op de vier levensgebieden Gezondheid, Relaties, Werk en Geld mochten we in groepjes van vijf een opstelling doen. Je stond zelf in je eigen opstelling en dan kreeg je vanuit het collectieve veld terug op welk gebied de grootste noodzaak zit om een verandering aan te brengen. De vier mensen uit je groepje representeerden elk een gebied. Ze gaven een cijfer en een woord, symbool, of een tekening. Bij het laagste cijfer zit de grootste noodzaak. Ik vond de uitkomst verrassend. Want ik dacht dat mijn focus qua noodzaak vooral op het gebied van werk zit. Omdat ik dat nu niet heb.  Maar het laagste cijfer kreeg ik op gezondheid: een vier. Ik heb dit even laten bezinken en ik denk dat het klopt. Ik voel mijzelf als een stilstaand meertje, waarvan het water een beetje begint te stinken. Tijd voor actie, kom in beweging! En oh ja, als je nog nooit met opstellingenwerk in aanraking bent gekomen, snap ik dat je niks begrijpt van het bovenstaande. Je mag altijd een hulplijn inschakelen bij me, dan leg ik het uit.

De laatste sessie was bij Myke in de tipi. De gedachten onderzoeken op noodzaak. Ik kwam erachter dat er iets is wat mij ongelooflijk in de weg zit om mijn dromen waar te maken. En dat is dat ik mezelf bij alles wat ik doe afvraag: wat heeft het voor zin? Dit is een enorme energieslurper. Ik voel me er ook vaak lusteloos door, en vervolgens verzand ik in luiheid. Dus ik had bedacht dat ik van luiheid naar luipaard ga bewegen. Een luipaard dat er zin in heeft, en inziet dat alles zin heeft.   

Op de terugweg moest Patrick z’n stofzuiger even opladen bij Gouda, ik mocht de slang erin stoppen. Toevallig was er ook een KFC en een Berenrestaurant. Dus we sloten Valentijnsdag af bij De Beren. Beregezellig! En ja hoor, hij maakt hem gewoon!