Diamonddag 11 – 23 oktober 2020

De Donkere Dame

Mist. In mijn hoofd en boven de weilanden. Het gaf het Horsterwold een mystieke uitstraling. Wat heb ik deze plek weer gemist. Het thema was doorzetten. Hoe zet jij door? En wat is je uitstelgedrag?

 

Bij Myke gaven we antwoord op de vraag: Wat is jouw procrastination? Uitstelgedrag dus. Ik mocht als eerste. Ik had het die ochtend nog in Gnowbe gezet, maar ik was het vergeten. Ik pakte mijn telefoon erbij om het op te zoeken. Mijn buddy zei gelijk: je telefoon is je afleiding. Dat klopt ook wel. Op social media zitten om niet te hoeven doen wat je eigenlijk moet doen. En wat ik vanmorgen nog bedacht had is dat ik denk de natuur nodig te hebben om te ontspannen en om tijd voor mezelf te hebben. Uiteindelijk loop ik dan de hele week in de natuur als ik niet uitkijk, zonder dat ik toekom aan stappen richting mijn missie. Dan denk ik recht de hebben op ontspanning.

Na de eerste paar mensen begonnen we de diepte in te gaan. Iemand die haar huis steeds opruimt, om maar niet het gesprek met haar man aan te hoeven gaan. Een ander lijdt ernstig onder fysieke pijn en stelt daardoor dingen uit. Weer een ander stelt dingen uit door angst. Ze bezit de kwaliteit energieën van anderen te kunnen lezen en doet daar een opleiding voor. Ze is bang om dit te vertellen aan haar omgeving (waaronder haar man), uit angst om afgewezen te worden. Zomaar wat voorbeelden van verhalen die me ontzettend hebben geraakt. Ik zat stiekem een beetje te huilen naast Myke. En ik bedacht me wat op een dieper niveau nou echt mijn uitstelgedrag is. Toen kwam ik op het thema onveiligheid. Als dingen onveilig voelen doe ik ze niet. En nieuwe  dingen voelen nou eenmaal onveilig en spannend.

 

Bij Jeroen in de zweethut spraken we als eerste onze intentie uit. We moesten wat harder gillen want we zaten in de grote zweethut, ook wel balzaal. Vanwege de kerrona. Mijn intentie was zachtheid en me veilig voelen in de zweethut en in mijn cirkel. Na de derde gietronde, de ronde van het westen, wilde ik wat delen. Ik vertelde dat ik voornamelijk rustige mensen om me heen verzamel. Want dat is lekker rustig. Drukke, vurige mensen probeer ik te vermijden. Ik word er onrustig van en denk dan dat dat niet goed is voor mij. De gietronde van het westen was een hele pittige ronde, het was veel te heet voor mij en ik moest gaan liggen. Maar ondertussen kon ik wel aanwezig blijven bij de hitte die af en toe mijn linkerschouder pakte. Ik heb besloten in het dagelijks leven ook aanwezig te blijven bij drukke, pittige mensen. Als het te vurig wordt mag ik best even buigen, maar ik breek nooit. Dat is voor mij doorzetten ten voeten uit. Buigen maar niet breken. Als een wilgentak. 

De vierde ronde kreeg ik ineens een emmer van Jeroen voor mijn neus. En ik mocht de ronde van het noorden gieten. Het noorden, dat voor mij staat voor de grote golven. Ik was best nerveus, en ik dacht dat ik eerst een rondje door het bos moest gaan lopen om te ontspannen. Maar ik pakte toch maar gewoon de lepel en begon te gieten. En ondertussen zette ik het lied “Mother I feel you under my feet” in. Toen mijn emmertje leeg was riep ik: “Aho Mitakuye Oyasin” en de deur ging open. En mensen waren vrij om te delen. Ik kreeg terug dat ik zo liefdevol goot. Zo ongeveer mijn intentie. Zachtheid.

 

Emanuela vroeg hoe het de mensen was vergaan die vorige keer een opstelling hadden gehad. En Pamela en ik mochten nog vertellen hoe het ervoor stond met het kinderboek. We hebben inmiddels een doelgroep: kinderen van 4 tot 6 jaar. Het zal een voorleesboek worden met lekker veel plaatjes. En een beetje tekst. De hoofdpersoon is een duizendpoot. Een duizendpoot die niet in een hokje past door zijn lange lichaam, maar door zijn eigen creativiteit alles kan doen wat de andere kinderen ook kunnen. “I am not born to fit in, I am born to stand out” heeft ons geïnspireerd om dit verhaal te gaan schrijven. Bedankt David de Cock, dat je onze inspiratie bent.

Emanuela begeleidde nog drie prachtige opstellingen. In de opstelling waarin ikzelf stond voor de partner van een cirkelgenoot, werd ik geconfronteerd met mijn eigen gedrag. Zo zie je maar weer, uit elke opstelling haal je wel iets waar je zelf ook iets aan hebt.

 

Toen de zon alweer onderging, liepen we naar de parkeerplaats. Prachtige oranje en paarse luchten verschenen in ons blikveld. Ik was dankbaar voor deze dag. Misschien wel de mooiste diamonddag tot nu toe.  

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.