Diamonddag 10 – 2 oktober 2020

Door corona mogen er maar 40 mensen tegelijk op het terrein van het Horsterwold zijn. Dit heeft ervoor gezorgd dat 365 Dagen Succesvol flexibel moest zijn en de drie cirkels in een tijdslot met gedeeltelijke overlap hun Diamonddag nummer 10 mochten beleven. Mijn cirkel 302 mocht van 13.00 – 17.00. We hadden opstellingen met Emanuela en de zweethut met Jeroen. De sessie met Myke vindt op een ander moment online plaats.

Emanuela vroeg de mensen die vorige keer een opstelling hadden gehad hoe het hen de afgelopen weken vergaan is. Dat vond ik heel fijn. Het voelde als een soort nazorg. Ik had vorige keer een opstelling gehad, en ik deelde mijn ervaring van de afgelopen vier weken. Ik deelde dat de creativiteit volop stroomt. Ik ben heel veel aan het schrijven en er poppen steeds nieuwe ideeën op over schrijfwerk en alternatieve manieren om geld te verdienen. Ik vertelde ook dat ik met een cirkelgenootje het idee heb om een kinderboek te gaan maken. Ik de teksten, zij de illustraties. We hadden er vorige week al over gebeld met z’n tweetjes. Emanuela ging er wel op aan en eiste van ons over drie weken een plan. Waarin de doelgroep duidelijk is, en we moeten een eerste concept maken van het verhaal voorzien van een illustratie waarop de grove verhaallijn al te zien is. Zodat we daarna de details kunnen uitwerken en het voor de feestdagen uitgegeven kan worden. Als we een uitgever hebben natuurlijk. Ik kreeg er wel een beetje stress van. Maar Emanuela zei dat onder druk de mooiste dingen ontstaan. Het zou wel fantastisch zijn als het ons gaat lukken. Toen de nazorg voor degenen van de drie opstellingen van vorige keer erop zat, mochten we weer opstellen. Na twee mooie, intense opstellingen gingen we de ties knopen voor de zweethut.

Ik had het koud van twee uur stilzitten bij Emanuela. Mijn handen trilden zo hard dat ik de ties bijna niet aan elkaar geknoopt kreeg. Gelukkig mochten we snel de hut in. Lekker warm. We moesten vandaag met een mondkapje in de hut. Dat was een vreemde ervaring. Jeroen zei dat Eskimo’s een vergelijkbaar zweethutritueel hebben, en daarbij altijd een mondkapje dragen om het stof van de stenen buiten hun longen te houden. En stel nou dat we vanaf het begin af aan een mondkapje zouden dragen in de hut? Dan zouden we het allemaal normaal vinden. Het is allemaal een kwestie van perceptie. Of het gezond is om steeds dezelfde lucht weer in te ademen met een steeds hoger wordend CO2-gehalte kun je je afvragen natuurlijk. En het ging daarna ook over het hebben van een mening. Wij willen altijd overal een mening over hebben. We vinden overal wat van. En als we ergens niks van mogen vinden wordt ons ego geraakt. Ja maar dit…ja maar dat…Zeker in deze coronatijd zie je veel verdeeldheid. Je moet vooral voor of tegen iets zijn. Maar waarom kun je niet gewoon zijn zonder mening? Is dat even lekker rustig. Dan kan ontspanning ontstaan.

Ik deelde nog dat ik in de zweethut vaak bang ben om de controle over mijn lichaam te verliezen. Dat ik moet plassen, poepen of kotsen. Die angst is ontstaan toen ik jonger was en acute buikloop kreeg op het strand. Toen moest ik even naar de zee lopen, er zat niets anders op. Daar zit veel schaamte op. Ik mocht de schaamte gaan toelaten in de volgende gietronde. En we leerden ook dat je niet overal toestemming voor hoeft te vragen. Als je wilt bukken voor de hitte, doe dat dan gewoon.