De sleutel tot succes

Het was alweer zover. Vandaag mocht ik de sleutel ophalen. Het was geen tiny sleutel, maar een gewone grote mensensleutel. Na een nacht van 11 uur slaap, dit keer zonder paniekaanvalletjes, stapte ik in de auto naar Otterlo. Bij aankomst knipoogde de zon heel even naar me tussen de buien door.

De sleuteloverdracht was zo gepiept. Na vijf minuten kletsen mocht ik tekenen voor ontvangst, de sleutel zat in de deur. Ik ga er pas eind januari in maar ik had vanmorgen besloten de eerste nacht in m’n tiny house te slapen, vanwege de symboliek.

Toen ik naar de bomen keek die bijna ontworteld werden door de razende wind, realiseerde ik me dat door deze woonplek te kiezen, ik andere dingen niet kan doen. Het duurt nu bijvoorbeeld een stuk langer om naar zee te rijden. Ga ik Rotterdam niet missen? En door het avontuurlijke leven dat ik tot nu toe heb geleid, was er minder ruimte voor een ‘huisje-boompje-beestje-bestaan’. Maar wat ik ook doe, ik kan nooit alles ervaren. Als je je dromen waarmaakt, moet je leren aanvaarden dat je niet alles kunt hebben.

Hoe ging ik deze prachtige dag vieren? Ik had geen idee. Dus vroeg ik het aan ChatGPT. De vijf opties waren: bubbels ontkurken, de eerste maaltijd in je nieuwe huis, vrienden uitnodigen, tijd voor jezelf en een eerste symbolisch item plaatsen, bijvoorbeeld een kaars. Ik besloot voor vier van de vijf tips te gaan.

Vanmorgen wandelde ik naar de HEMA in Groesbeek om een kaars te kopen. Daar vond ik een goudgele. Niet goud genoeg, het moest goed zijn. Bij de Kruidvat vond ik een gouden kaars die twee keer zo duur was dan de goudgele, maar dat mocht de pret niet drukken. In Otterlo kocht ik een pizza voor in de oven en speciale Otterlose bubbelbiertjes.

Als laatste heb ik vanavond tijd voor mezelf in m’n nieuwe huis, ik voel me al meteen thuis. Met een gouden kaars om deze gouden aankoop te vieren. De pizza zit inmiddels in de oven en ik zit op de bank tv te kijken met twee Veluwse blondjes aan m’n zij. Wat wil je nog meer? Eigenlijk helemaal niks.