In de periode van 4 april tot en met 7 april ben ik met behulp van enkele hulpmiddelen tot mooie inzichten gekomen. Deze hulpmiddelen waren: een zweethut en een nature quest, beiden onderdeel van het verdiepingsjaar van 365 dagen succesvol.
Een zweethut is een soort natuursauna, je zit met een groep mensen in een donkere handgebouwde hut. In het midden van de hut, in een put, liggen gloeiend hete stenen. Over de stenen wordt water gegoten. Het wordt vervolgens heel heet in de hut.
Een nature quest is een periode van enkele dagen waarbij je met alleen water, zonder eten, het bos in gaat. Verder heb je nog een tarp, een slaapzak en een hangmat bij je. Je blijft op dezelfde plek en hoopt antwoord te vinden op de vraag: wat blijft er van me over als ik niets meer heb?
In de zweethut kwam ik op twee mooie inzichten:
-als het leven te zwaar wordt mag ik voorover buigen en de storm over me heen laten razen. Zo werkt dit ook in de zweethut. Als het te warm wordt, buig je voorover met je hoofd naar de grond.
-ik ben de baas over mijn eigen lichaam, en ik raak niet in paniek van veel mensen om mij heen in een donkere ruimte. In het loslaten van het paniekgevoel ontstond een enorme vrijheid.
Tijdens de nature quest kreeg ik ook twee mooie inzichten:
-ik wilde vanuit de stilte graag weten wat mijn lichaam me te vertellen had. Het antwoord op die vraag was: kom in beweging. Dus ik heb ongelooflijk veel rondjes gelopen en gerend rond mijn hangmat.
-ik wilde ook weten wat mijn blokkade is. Wie of wat er voor mijn poort staat, waardoor ik niet in vrijheid het leven kan en mag ontdekken. Op die vraag kreeg ik ook een antwoord: ikzelf. En niet alle verhalen die ik mezelf wijsmaak. Ik vertel mezelf dat het komt door mijn opvoeding, ADD, faalangst, depressie, bindingsangst, hoogbegaafdheid, of verwarring over seksualiteit. Maar ikzelf zit mezelf gewoon in de weg, en niks of niemand anders. Ik ben mijn eigen blokkade.
Daarnaast heb ik tijdens de nature quest veel nagedacht over waarom ik toch altijd zo bezig ben met de buitenwereld. Eigenlijk de essentie van deze blog. Jaja, het duurt even maar dan hebbie ook wat hè. En ik ben erachter gekomen dat ik zo extern gericht ben om de volgende redenen:
- Een gevoel van onveiligheid, ontstaan in mijn jeugd. Ik was een gevoelig kind dat de buitenwereld maar eng vond. Dat patroon zit er nog steeds een beetje in. Daardoor ben ik erg alert op mijn omgeving en op wat er om me heen gebeurt.
- De overtuiging dat ik anderen nodig heb om keuzes te maken. Ik ben gefocust op de mening van anderen, zodat ik daar mijn eigen keuzes op kan baseren. Dan hoef ik maar niet naar mijn innerlijke stem te luisteren.
- Een oprechte interesse in mensen. Ik vind het gedrag van mensen super interessant.
- Fear of missing out (FOMO). Ik wil altijd alles beleven, niks missen.
- Behoefte aan verbinding. Ik heb de afgelopen jaren heel veel dingen alleen gedaan, zoals een jaar alleen op reis. Ik merk dat ik nu weer meer behoefte heb aan contact met mensen.
- Zorgen voor anderen. Ondanks dat ik goed alleen kan zijn, heb ik wel een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en wil ik graag dat iedereen het goed heeft. Dat het goed gaat met anderen. Daarom ben ik vaak anderen aan het observeren.
Ik denk dat ik altijd wel met de buitenwereld bezig zal blijven, omdat extern gericht zijn naast een zwakte ook een enorme kracht is. Zeker in het werk dat ik doe. Tijdens mijn yogalessen is het erg handig. En in mijn opleiding tot Thaise yogamasseur is het ook erg nuttig. En mocht ik straks gaan studeren voor osteopaat komt het ook goed van pas.
Maar ik ga wel proberen meer naar mijn innerlijke stem te luisteren, en mijn keuzes meer daarop te baseren.