De duurste maaltijd van mijn leven

Zo, even een stuk tekst dat niet over Corona gaat. Dinsdag was ik in de mij vertrouwde Hoekse Waard. Vroeger woonde ik er. Nu kom ik er alleen nog om te speeddaten. Of om te eten bij mijn ouders. Of om werk te zoeken. Ik had een afspraak waar de mooie huissies staan, in  Mijnsheerenland. Om te praten over yogales geven voor kinderen, bij een kinderopvangorganisatie. En wellicht om yoga te geven aan ouders en kinderen. Heel leuk gesprek. Met een leuke, enthousiaste dame. Wordt vervolgd.

Omdat ik van combineren hou, en niet van in de file staan, had ik met mijn ouders afgesproken om ’s avonds bij hun te eten. Ik arriveerde rond vijf uur in de middag. Het was weer hetzelfde Kwalitatief Uiterst Teleurstellende weer waar ik al eerder een verhaaltje over heb geschreven. Een snoeiharde wind. Geen regen gelukkig.

Ik had de auto geparkeerd voor de flat waar mijn ouders een appartement bewonen. De wind gierde langs de auto. Ik dacht dat de wind van de voorkant van de auto kwam. En dat het wel veilig was om uit te stappen. Dus ik deed het portier open. De wind bleek echter van de achterkant van de auto naar voren te waaien. Met man en macht hield ik de handgreep vast. Maar door een enorme windvlaag vloog de deur uit mijn hand en waaide tegen de deur van de auto ernaast. Meestal geen probleem. Nu wel. Een deuk in de auto. Gelukkig geen schade aan de auto waarin ik zelf reed, want die had ik geleend van mijn zusje.

Nadat ik de schade aan de andere auto had bestudeerd, ging mijn piekerbrein aan. Shit, ik heb schade gemaakt aan die auto. Ik heb geen geld op mijn rekening. Hoe ga ik dit betalen? Ik raakte in paniek. Ik besloot om de auto ergens anders te parkeren, geen briefje met contactgegevens op de andere auto te plakken en net te doen of er niks was gebeurd. En te hopen dat niemand het had gezien. Toen ik in standje paniek wegreed, reed ik bijna mijn vader van zijn fiets. Mijn ouders kwamen net terug van het dorpscentrum. Toen ik de auto verderop had geparkeerd en terugliep naar mijn ouders, vroegen ze wat er aan de hand was en waarom ik zo raar deed. Dus ik legde lichtelijk ontvlamd de situatie uit. Waarop mijn vader vertelde dat de auto van de buurman was, en dat ik dus direct even bij de buurman aan moest bellen om de situatie uit te leggen.

Gek hè? Dat je in paniek rare keuzes kunt maken die je normaal nooit zou maken. Ik snap nu wel wat beter waarom sommige mensen in blinde paniek doorrijden nadat ze een ongeluk veroorzaken. Misschien hebben ze ook geen geld, of denken ze dat ze de bak in gaan. Ik praat het absoluut niet goed, maar ik snap het wel een beetje. En ik weet trouwens hoe rot het is als iemand schade aan jouw auto aanbrengt en geen briefje achterlaat. Bij mij heeft ooit een vrachtwagen de hele achterdeur van mijn surfbestelbus eruit gereden, en die is toen ook doorgereden. Gelukkig kon ik toen via het Waarborgfonds wel de reparatiekosten vergoed krijgen. Dus ik heb dit exact meegemaakt. En nu wilde ik het zelf ook doen. Wegrijden zonder ooit wat aan de gedupeerde te laten horen. Ik handelde uit angst.

Toen ik weer een beetje was gekalmeerd, bedacht ik me dat de auto van mijn zusje natuurlijk verzekerd is, en dat de verzekering de schade vergoedt. Wat ik me niet realiseerde is dat de verzekeringspremie duurder wordt, omdat het aantal schadevrije jaren afneemt. Je daalt op de no-claimladder. En het blijkt nu dat dit bedrag zo schrikbarend hoog is, dat het goedkoper is om de auto van de buurman buiten de verzekering om te laten repareren.

Het was dus een duur etentje. Het was hele lekkere Thaise curry, maar of het nou 750 euro waard was? Gelukkig kreeg ik nog een prakkie mee naar huis. Maar 375 euro voor Thaise curry is nog steeds veel geld. Daar kun je in Thailand een half jaar curry van eten.

Ik baal er enorm van. Maar uiteraard heb ik er wel weer wat van geleerd:

• Ik leen voorlopig geen auto’s meer van mensen.
• Als het hard waait moet ik de deur met twee handen vasthouden. Of niet te dicht naast een andere auto parkeren.