De Donkere Dame

Laatst vroeg iemand mij of de plek naast me vrij is. Dit houdt in dat er niemand meer op de stoel naast je zit, in het kader van een liefdesrelatie. Bijvoorbeeld een ex-partner, je moeder of je beste vriendin. Ik vroeg me af of die stoel naast me wel echt leeg is.

Tijdens mijn vakantie in Portugal heb ik erover nagedacht. En de stoel is niet leeg. De hele week heb ik de overtuiging gehad dat de plek naast mij nog bezet is door mijn laatste verkering. Mijn grootste liefde. Maar afgelopen zaterdag tijdens het Superrelatie Weekend van 365 Dagen Succesvol gebeurde er iets verrassends. Op de stoel naast mij zit niet de vrouw met wie ik dacht nog heel lang samen te zullen zijn, misschien zelfs oud te worden en een gezin te stichten.

Het gebeurde tijdens een meditatieoefening waarbij je de plek naast je vrijmaakt. Je kijkt wie er nog op die plek zit, sluit wat je wilt meenemen van diegene in je hart en laat wat je niet wilt meenemen gaan in liefde. En zegt vervolgens: ik ben vrij. Toen de meditatie begon, verscheen mijn ex-vriendin ten tonele. In mijn hoofd dan hè. Ik moest huilen. Ik zag haar prachtige verschijning. Maar al snel werd ze wreed aan de kant geduwd door een zwarte gestalte met witte ogen. Ik schrok ervan. Het was De Donkere Dame. Sommigen kennen haar als Depressie.

De Donkere Dame is mijn second love. Of misschien wel mijn first love. Want we kennen elkaar al meer dan twintig jaar. We dansen een intense liefdesdans van bindings- en verlatingsangst. Door deze onstuimige liefde was er nooit ruimte voor andere vrouwen. Zelfs niet voor mijn grootste liefde. De Donkere Dame heeft eigenlijk geen enkele vrouw een kans gegeven. Ze is nogal jaloers. En misschien is er ook nooit echt ruimte geweest voor mezelf, door het bezitterige gedrag van De Donkere Dame. Hiervoor zijn we zelfs jarenlang in relatietherapie geweest.  

Ik heb tijdens de meditatie in mijn hart gesloten wat ik van De Donkere Dame mee wil nemen. En wat ik niet meer van haar nodig heb laat ik gaan. Onze liefdeswegen scheiden hier. Ik heb haar gevraagd of ze een goede, trouwe vriendin wil worden in plaats van liefdespartner. Gelukkig heeft ze ingestemd. We gaan gewoon af en toe een bakkie koffie drinken, als twee volwassen wezens die van elkaar houden en elkaar respecteren, maar die niet meer in een liefdesrelatie verbonden zijn. En ze heeft me ook veel moois gebracht hoor, begrijp me niet verkeerd. Want zonder Donkere Dame kan ik ook geen Lichte Heer zijn.     

De kwaliteit van je aanwezigheid bepaalt de kwaliteit van je relaties. De Donkere Dame heeft een aanzienlijke invloed gehad op de kwaliteit van mijn aanwezigheid, omdat ze me bij tijd en wijle verzwolg. Ik weet dat ze me als vriend meer ruimte kan geven, waardoor de kwaliteit van mijn aanwezigheid verbetert en ik kwalitatief betere relaties zal kunnen onderhouden. Ik kijk er naar uit.

Zoals Simon & Garfunkel zingen: “Hello darkness my old friend, I’ve come to talk with you again”. En daar houden we het bij, alleen praten. Gewoon als oude vrienden.