Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Acht mei 2023. Exact een jaar geleden. Een bewolkte dag, waarop ik voor het laatst voet zette in m’n huis aan de Statenweg te Rotterdam. Toen ik op de fiets stapte en voor de laatste keer keek naar het raam van de woonkamer, kwam makelaar Joe toevallig door de straat rijden. Joe, ook een surfer, zei dat ‘ie jaloers op me was. De wijde wereld intrekken met een camper en surfboards. Nou moet je de woorden van een makelaar meestal met een korreltje zout nemen, maar ik geloof dat ‘ie het meende.
Bij de notaris zat ik met samengeknepen billetjes de akte van levering te tekenen. Ging ik dit nou echt doen? Van een huis op palen naar een huis op wielen? Ik zag dat de kopers, een zeer vriendelijk Iraans stel, net zo nerveus waren. Gingen ze dit nou echt doen? Een huis kopen in Blijdorp?
Toen ik over de Willemsbrug fietste richting het huis van m’n zusje, waar ik tijdelijk kon verblijven omdat de camper nog niet in m’n bezit was, voelde ik vele emoties. Opwinding over het op handen zijnde avontuur, maar ook verdriet omdat ik zo’n fijn huis van de hand gedaan had.
Nu zit ik in Sines aan het strand naast de haven te schrijven in het zonnetje. Ik ben m’n huis op wielen ook even kwijt. Twee uurtjes maar, dan kan ik het weer ophalen bij de garage. Het is kort maar toch voelt het raar om je huis uit handen te geven. Ik realiseer me hoe belangrijk het is om een huis te hebben. Een dak boven je hoofd. Een eerste levensbehoefte. Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik een huis op palen of een huis op wielen prefereer. Een vaste basis of een mobiele basis? En is het nou fijner om met de camper op een vaste plek te zijn of om rond te trekken? Zodra ik het weet zal ik het zeggen.