De caissières

Ik en de caissières van de grote supermarktketens in Nederland. We leven op gespannen voet met elkaar en zullen nooit goede vrienden worden. Een opgejaagd gevoel, zweet op je voorhoofd, rondvliegende boodschappen, een scanfrequentie van minimaal 120 boodschappen per minuut, kapotte koekjes bij de thee, you name it. 
Bij de biologische supermarktketens daarentegen gaat het een stuk beter. Ik kan de druk aan, de scanfrequentie ligt maximaal op 30 bewegingen per minuut, mijn boodschappen zijn nog heel als ik thuiskom, ze praten gewoon tegen me en ik ben vaak klaar met inpakken als de caissière zegt dat ik mag gaan pinnen. Rust. Heerlijk. Genieten. Dit kan overigens ook wel komen doordat er nooit lange rijen staan in de biologische supermarkten, omdat alles drie keer zo duur is als bij de Albert Heijn. Maar goed. De kalmte bij de kassa is heerlijk. Het is net Portugal. Daar krijg ik het ook nooit warm van boodschappen inpakken. Alleen van de zon. 

Vanavond had ik weer zo’n bijzondere dame bij de Albert Heijn aan de Kleiweg te Rotterdam. De producten vlogen weer door de lucht. Eigenlijk was al het hierboven beschrevene weer aan de hand. Ik was net naar yoga geweest en was volledig ontspannen. Niet meer te activeren. Nou weten degenen die mij goed kennen dat ik sowieso redelijk traag ben, een echte dromer. Na yogales ben ik nog drie keer zo traag.

Toen ik aan het inpakken was, en ik was nog niet eens halverwege, moest ik al gaan pinnen. De hele band lag nog vol met boodschappen van mij. En direct na het pinnen begon ze alweer met de scanrazernij van de boodschappen van de volgende klant. Alleen ze gebruikte het scheidingshout, of weet ik veel hoe je dat noemt (er zal vast een woord voor zijn), niet. Waardoor de boodschappen van de klant na mij gemixt werden met die van mij. Ik heb nog niet gekeken maar volgens mij ben ik met hele andere boodschappen thuisgekomen. Dan wordt mijn spaghetti met groenten en kip ineens een spaghetti met groenten en kabeljauw. Na ja, het moet maar weer. 

Wat wel grappig was, is dat onze scanheks per ongeluk mijn trossie bananen bij mijn buurman had afgerekend. Omdat ze zo zat te thunderstormen achter die kassa. Dus ze wilde het corrigeren en mij de tros bananen laten betalen. Toen zei mijn buurman : “nee joh, neem maar mee. En maak er een fijne avond van.” 

Dat vond ik erg lief, een mooi gebaar. Het hele boodschappen-afreken-proces had mij zoveel energie gekost dat ik gelijk die hele tros bananen maar opgegeten heb. Moest ook wel, anders had ik niet naar huis kunnen fietsen. Dodelijk vermoeiend zo’n caissièrewervelwind…..

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.