Compassie

Je mag elkaar niet aanraken. Je mag elkaar niet knuffelen. Zaterdag ging ik wandelen met m’n beste vriendinnetje Sharo. We gaven elkaar een elleboog. Geen blauwe ogen gelukkig. Vandaag ging ik wandelen met mijn vader. Er was geen lichamelijk contact. Verschrikkelijk rot dat je de mensen van wie je houdt niet kunt aanraken. Maar goed, even doorbijten.

Ik was op zondag 23 februari voor de laatste keer in een zweethut bij Eagle Lodges, met mattie Bas. David was er in de ochtend. Hij goot de eerste hut van de dag. En toen vertelde hij een verhaal over compassie dat me is bijgebleven. En waar ik nu, in tijden van corona, vaak aan terugdenk.

Ik weet niet precies meer hoe David het vertelde, maar ik leg de strekking ervan nu uit in mijn eigen woorden. In de zweethut kom je vaak ongemak tegen. Vervelende sensaties, vervelende gevoelens. Als je iets vervelends ervaart in de zweethut, kun je compassie hebben voor mensen die dit vervelende gevoel ook ervaren in het dagelijks leven. Als je bijvoorbeeld flinke dorst hebt in de hut, kun je denken aan iemand die al weken door de woestijn loopt en niets te drinken heeft. En hier compassie voor hebben. Als je honger hebt kun je denken aan mensen in hongersnood, en hier compassie voor voelen. Als je duizelig bent, kun je compassie hebben voor iemand met een evenwichtsstoornis. Als je misselijk bent kunnen je gedachten zijn bij een naaste die misselijk is van de chemo.

En nu met corona kun je, als je thuis bent en je voelt je moederziel alleen, compassie hebben met mensen die maanden lang geïsoleerd worden in geval van acute leukemie. Of met iemand die maanden in een isoleercel zit in een psychiatrische inrichting.

Compassie haalt het ego een beetje van je eigen situatie af, zodat je de dingen die je meemaakt in perspectief kunt plaatsen. Deze corona perikelen blijven naar, maar misschien helpt het een beetje door er zo naar te kijken. Misschien biedt het wat verlichting. Mij helpt compassie in ieder geval om te relativeren als ik mij thuis alleen voel.  

Compassie schijnt trouwens net iets anders te werken dan empathie. Ik las dat laatst in een stukje van Rutger Bregman. Empathie zorgt ervoor dat je deelt in het leed van de ander. Dit kost energie. Compassie zorgt ervoor dat je het leed wel ziet, maar daar vervolgens met warmte, liefde en zorg op kunt reageren. Compassie geeft energie. Door meditatie kun je je compassieknopje overigens trainen. Dus laten we in deze periode, waarin mensen ineens tijd over hebben, mediteren voor compassie. Zowel voor anderen als voor onszelf.