Brownie

Twee weken geleden was ik een weekje met mijn ouders in Burgh-Haamstede. Zeeland, heerlijk. Wij komen daar al sinds ik op aarde ben. Wat een fijne omgeving. Wel wat kuilen af en toe op het strand, omdat onze Oosterburen daar ook in groten getale aanwezig zijn. Maar dat mag de pret niet drukken.

 

Nou ging ik op een mooie, winderige woensdagochtend met mijn vader een stukje fietsen naar Middelburg. Op de elektrische fiets van mijn moeder. Dat was een aparte ervaring, zo’n fiets met trapondersteuning. Je zag ze ook superveel daar, die valsspeelfietsen. We parkeerden onze fietsen op de Markt, een mooi plein waar ook het stadhuis aan gelegen is. We nuttigden een kopje koffie met brownie bij café Bommel, pal naast dat prachtige stadhuis. Echt joh, het is echt prachtig, dat stadhuis. De koffie was heerlijk. En de brownie ook, ondanks dat ‘ie er vierkant en saai uitzag.

 

De volgende dag waren vader, moeder en ik in Goes. We gingen even “lekker shoppen”. Dat deden we vroeger altijd in de zomervakanties. Op vakantie naar Zeeland, en dan shoppen in Middelburg en Goes. Kleding in de uitverkoop kopen voor de volgende zomer, en schoolspullen kopen voor het komend schooljaar. Een agenda, schriften, pennen, potloden en kaftpapier. Fijne herinneringen. Nu konden we dat allemaal overslaan en we gingen direct naar Lunchcafé Stadhuis. Voor koffie. En tsja, ook weer een brownie. Want de brownie die daar in de vitrine lag, zag er zo ongelooflijk lekker uit. Hij was twee keer zo groot als de brownie van café Bommel in Middelburg. En hij was niet vierkant en saai. Hij was heuvelachtig, met dikke stukken chocola erin. En er lag een laag caramel overheen. En pecannoten. Dus wij bestelden drie keer koffie en drie keer superbrownie.

 

Toen de knappe serveerster met de koffie en brownies aan kwam zetten, liep het water ons in de mond. Alles was trouwens mooi aan Lunchcafé Stadhuis. De inrichting was prachtig, de tuin was prachtig, en de bediening was prachtig. De verwachting voor de brownie was dus hooggespannen. Ik zette de vork in mijn brownie. Nam een eerste hap. En een tweede. En een derde. En er ontstond een gesprek. Lichte commotie.

 

“Hey pa, wat vind jij van deze brownie?”

‘Ik vind hem eigenlijk niet zo lekker.’

“Nee, ik ook niet. Die van gister was veel lekkerder.”

‘Ja hè. Wat kunnen we ons soms laten beïnvloeden door hoe iets eruit ziet!’

 

Toen ben ik er eens over na gaan denken. In supermarkten halen ze ook altijd de lelijke groenten en het gepukkelde fruit weg, terwijl dat misschien wel veel lekkerder is? Imperfect ogend voedsel wordt gewoon weggegooid! Wat zonde. Wat doen we toch gek met z’n allen.

 

En hoe vaak gebeurt mij dit wel niet in mijn persoonlijke leven? Dat ik een oordeel heb op basis van wat ik zie, maar dat de realiteit heel anders blijkt als ik verder kijk dan mijn neus lang is.

 

Ik kom weleens een mooie vrouw tegen op de hoek van de straat. En als ik dan met haar ga praten blijkt ze toch minder mooi te zijn dan ik dacht.  

 

En ik heb weleens gesolliciteerd op een prachtige baan bij een prachtig bedrijf. Op basis van een prachtige functieomschrijving. Maar toen ik eenmaal aangenomen was en ik het werk een tijdje deed, bleek het toch gewoon een kutbaan te zijn.

 

En ik heb weleens in een prachtig mooie auto gezeten, die dan toch helemaal niet zo lekker reed.

 

Andersom kan het ook natuurlijk. Je kunt ook positief verrast worden. Dat je iemand bij de eerste aanblik niet zo aantrekkelijk vindt, maar dat diegene aantrekkelijker wordt als je er een tijdje mee bent. Dat diegene eigenlijk een fantastische energie heeft en dat je het superleuk hebt samen.

 

Of dat je werk gaat doen waarbij je bij voorbaat denkt: ik weet niet of dit hem gaat worden. En dat je het werk dan ineens superleuk vindt.

 

Of dat je iets eet wat er niet uitziet, maar dat dat dan echt heel lekker blijkt te zijn. Pindakaas bijvoorbeeld. Het ziet er niet uit, maar het is wel enorm lekker.  

 

Dus kijk voorbij je eerste reactie en het eerste oordeel, en laat je verrassen!