Brandingboekhandel

Met een blubberige fastfoodbuik lag ik op m’n board. Door deze in een half jaar gekweekte Mona griesmeelpudding rond m’n navel drilde ik, zoals u zich kunt voorstellen, regelmatig naast m’n plank in plaats van erop te blijven liggen. Deze ongewenstheid is veroorzaakt doordat ik zes maanden lang dacht dat ik geen tijd had om een fatsoenlijke maaltijd op tafel te zetten. Ik was namelijk ten prooi gevallen aan een heftige boekenschrijfbubbel.

Maar goed, voor het eerst sinds een half jaar vond ik dus weer de tijd en de moed om te gaan surfen. Ondanks het gedoetje rond m’n middel ging het eigenlijk best oké. Surfen is net als fietsen: je verleert het nooit. Ik was alleen na een uur volledig uitgeput.

      ‘Mooie golven hè vandaag?’ zei de surfer die naast me lag, ik had hem op de parkeerplaats al gesproken want hij stond naast me geparkeerd.

      ‘Hey man! Jazeker, ik heb alleen nu al, na een uur, spaghetti-armen. Komt doordat ik een half jaar niet heb gesurft omdat ik een boek heb geschreven.’

      ‘Ik ken het, ik heb ook lang niet gesurft vanwege een blessure. Maar eh, waar gaat je boek over?’

      ‘Het heet De Donkere Dame en gaat over mijn depressies, en hoe ik daarmee heb leren omgaan.’

      ‘Wauw, wat een toeval joh. Ik ben even geleden in een depressie beland en ben nu aan het opbouwen met antidepressiva. Het komt door die blessure, daardoor kon ik niet meer werken en surfen en ben in een isolement beland.’

      ‘Jeetje, heftig man. Dat je niet kon surfen, het beste medicijn tegen mentale manco’s. Kun je nu wel surfen dan?’

      ‘Ja, niet zo lang, maar het gaat. Maar waar kan ik jouw boek kopen?’

      ‘Op m’n website, www.zenvloed.nl.’

      ‘Ok ik ga het proberen te onthouden.’

Een tijdje later kwam ik surfbuddy Mike tegen. We surften nog even samen en hij vroeg hoe het voelde om een schrijver te zijn. Ik zei dat het een beetje raar was, maar ook leuk. De golven werden steeds beter en we hadden het prima naar ons zin. Hij zei dat het misschien wel de beste surfdag van 2022 was. Viel ik toch met m’n neus in de boter. Toen ik naast algehele uitputting ook nog een hongerklop kreeg, liep ik vermoeid terug naar de auto, boardje onder m’n arm.

Er zat een briefje onder m’n ruitenwisser.

      ‘Hey maat, ik ben je website alweer vergeten natuurlijk. Hier is m’n telefoonnummer. Wil je het naar me sturen via Whatsapp?’

Zelfs in de branding verkoop ik boeken. Je verhaal delen en daar een ander mee helpen, tof zeg.