Blinde vlek
Gisteren gaf ik weer yogales bij PricewaterhouseCoopers (PwC). Ik doe het nu een jaar. Ik ben verrukt dat bedrijven steeds meer openstaan voor ontspannende activiteiten voor de medewerkers. Yoga, stoelyoga, stoelmassage, heel goed! Burn-out preventie!
Ik moet bij PwC Rotterdam altijd via de parkeergarage naar de fietsenstalling, omdat ik geen toegangspas voor de fietsenstalling heb. Op de heenweg gaat het altijd goed. Ik druk op het knopje, de receptionistes zien mij via de camera en doen de elektrische deuren open. Op de terugweg echter, gaat het vaak mis. Ik loop langs de balie en zeg de dames, die ik vanwege de privacywetgeving even Links en Rechts noem, gedag. En ik herinner ze eraan dat ze, als ik voor de elektrische deuren sta met mijn fiets, even open moeten doen. Meestal neemt Links deze taak op zich. Rechts doet wat anders. Als ik even later voor de deuren sta gebeurt er niets. En dan moet ik gaan bellen.
‘Met de receptie van PwC Rotterdam. Wat kan ik voor u doen?’
“Hallo, met de yogadocent, ik sta weer voor de poort”
‘Oh, jee. We doen hem open. Links zat weer te slapen’
“Ok, maakt niet uit. Tot volgende week.”
En zo gaat het week in, week uit. Behalve als Rechts de taak op zich neemt. Dan gaat het altijd goed. Ik dacht eerst dat Links het expres deed. Om me te zieken. Maar dat is niet zo en ik merk aan haar dat ze het heel vervelend vindt. Ze maakt zich echt zorgen over haar korte termijngeheugen. Ik vind het zelf eerlijk gezegd hilarisch. Elke keer als ik wegga zegt ze dat ze het deze keer echt niet gaat vergeten, en twee minuten later, als ik voor de poort sta, is ze het vergeten. Het is net een vis.
Ik heb er gistermiddag eens over nagedacht. En ik denk dat we allemaal zo’n blinde vlek hebben. Iets wat echt onze hersenpan niet ingaat. We kunnen het duizend keer leren, maar elke keer doen we het verkeerd of vergeten het.
Zo weet ik nog van vroeger dat wij op zondag altijd gebakken aardappels uit de oven aten. En dat mijn vader wekelijks de aardappels zwart liet worden in de oven. Mijn moeder weer uit d’r naad tegen mijn vader natuurlijk. Na verloop van tijd had ze ook wel door dat het geen zin had om boos te worden. We aten maar gewoon zwarte aardappels.
Ik heb die blinde vlek zelf ook met verschillende dingen. Bijvoorbeeld met het eten van romige zuivelproducten bij de avondmaaltijd. Eigenlijk weet ik al heel lang dat ik daar niet goed tegen kan. Maar afgelopen maandag had ik een kom soep waar ik dan toch crème fraîche in had gedaan. Heel mijn blinde vlek lag over die crème fraîche. Helemaal niet gezien joh. Dus ik at de kom soep op. En ja hoor, een uur na de maaltijd begon het te rommelen in mijn buik. En al snel ontstonden er enorme hevige darmkrampen in mijn lichaam, vergezeld van enorme hevige diarree. Net of ik bedorven kip bij een straatkraampje in Jakarta gegeten had. Dan kan ik alleen maar opgekruld op de bank liggen en hopen dat het zo snel mogelijk overgaat. En daarna moet ik drie dagen bijkomen omdat mijn hele energiehuishouding naar de haaien is. Ik heb trouwens op de osteopathie opleiding bij het vak fysiologie geleerd waardoor deze heftige reactie van de darmen op romige, vettige zuivel veroorzaakt wordt. Als je dus een gevoeligheid voor lactose hebt zoals ik. In zuivelproducten zit lactose, dit is melksuiker. Deze melksuiker moet verteerd worden door het enzym lactase in de dunne darm. Als er te weinig lactase is, wordt lactose niet verteerd. Het niet verteerde lactose houdt water vast, en dat veroorzaakt darmkrampen en diarree. Overigens hebben heel veel mensen te weinig lactase in de dunne darm. Wij zijn gewoon niet gemaakt om zuivel te nuttigen. Maar dit terzijde.
Ik heb ook opgezocht in de schoolboeken van het vak neurologie in welk hersengebied we informatie opslaan en ophalen, en waar dus die hapering van het geheugen in kan ontstaan. In de hippocampus worden herinneringen opgeslagen. Bij de ziekte van Alzheimer en dementie wordt de hippocampus ook als eerste getroffen. De hippocampus heet hippocampus omdat hij de vorm heeft van een zeepaardje. Hmmmmm. Misschien waren wij dus vroeger een zeepaardje en zijn we geëvolueerd tot mens. En een zeepaardje is een vis. En vissen hebben een fucking slecht korte termijngeheugen. En is dat de reden dat we sommige dingen gewoonweg niet kunnen onthouden. Deze verklaring slaat nergens op. Maar ik vind het een mooie Ruud-osteopaat-in-wording-verklaring. Ik doe het ermee.
En eigenlijk weet niemand het. Want in de neurologie is nog zoveel onbekend, dat wij met onze mensenhersentjes niet eens begrijpen wat er in onze mensenhersentjes gebeurt.