Bev-RIJ-dingsdag

Gisteren was ik om acht uur 2 minuten stil. Eigenlijk was ik de hele avond een beetje stil. Ik had de avond ervoor een vriendin bezocht die ergens in de heuvels van de Algarve in een soort hippie community woont. Volop gezelligheid. In de ochtend reed ik gelijk door naar Amoreira, een van m’n favoriete surfstranden, voor een heerlijk potje surfen met al m’n surfvrienden. Terug op de parkeerplaats nog een emmer met heet water voor iemand gemaakt die in een vis was gaan staan die steekt. Heet water is de oplossing tegen de pijn van het gif. Hij bleek een vriend van een vriend te zijn.

’s Avonds op de camping was ik alleen en toen overviel de leegte me weer. Ik ben m’n vertrek uit de Algarve een beetje aan het uitstellen, omdat het zo leuk is hier. Maar ik wil ook weer noordwaarts rijden en een grote surftrip maken. Helemaal naar Nederland rijden langs de West-Europese kustlijn. Eerlijk gezegd heb ik best veel zin om weer in Nederland te zijn. Vrienden en familie knuffelen.

De Algarve houdt me ook ‘gevangen’ omdat ik zit te wachten op een onderdeel voor m’n camper, waarmee ik de huishoudaccu weer kan opladen aan een externe stroombron. Nu laadt de huishoudaccu op door de zonnepanelen en door te rijden. Als je in Portugal wat bestelt, is het een groot raadsel wanneer het bestelde arriveert. Ik heb een keer prebiotica besteld en dat was drie weken onderweg. De batterijlader is pas een week geleden besteld, dus het zou zo maar nog eens twee a drie weken kunnen duren. Daar heb ik geen zin in, dus ik vraag wel of de monteur het terugstuurt zodra het binnen is en m’n geld terugstort. Ik kan het namelijk prima in Nederland laten repareren. En de huishoudaccu is constant vol door het zonnetje, dus opladen aan een externe stroombron is in de zomer ook niet nodig.

Dus vandaag, op bev-RIJ-dingsdag, heb ik besloten om maar gewoon te gaan rijden. Mezelf te bevrijden van het uitstelgedrag. De bus gaat weer op weg. Vandaag of morgen. Wat ben ik dankbaar voor deze vrijheid van keuze. Een ware geluksvogel.