Best Birthday Bash

‘Op zaterdag 15 oktober vier ik mijn verjaardagsfeestje. Je bent vanaf 14.00 uur welkom, neem je handdoek mee.’

En m’n zwembroek dan? Of gaan we naaktzwemmen? Met duizend vragen in m’n hoofd en een handdoek in de achterbak, reed ik naar Huissen. Het was best een stukkie tuffen, maar het dromerige kind in mij maakte van alle wolken en weilanden weelderige, denkbeeldige schilderijen, waardoor ik de tijd vergat. In mijn geparkeerde auto genoot ik van een boom die losliet, wat prachtige kleurschakeringen tot gevolg had. Met name het rode herfstblad deed me verstillen.

Hans zonder H, Ans dus, verwelkomde me in haar rode tutu. Ze was de birthday queen. Ik kreeg een dikke knuffel en een kopje thee. Het was een fijn weerzien van bekende gezichten. Nadat we de heerlijke hapjes van de American Party verorberd hadden, gingen de stenen op het vuur. In de hoek van de gigantische tuin stond namelijk een zweethut! Begeleid door drums, djembés en nachtegaaltjes kregen de stenen langzaamaan hun vuurrode kleur.   

Na zo’n anderhalf uur gingen de kleren uit, de handdoek ging om en we kropen de hut in. Tussen door de hitte gesprongen stenen waren nog genoeg gloeiende exemplaren te vinden, die met laserfocus in de put van de hut gedeponeerd werden. De eerste twee gietrondes, oost en zuid, waren lekker warm. Vlak voor de derde ronde, het westen, brachten we de resterende stenen de hut in. Daar zaten ook wat gesprongen andersoortige stenen bij. Ze hadden een blauwige gloed en als we er Palo Santokruiden op strooiden werd het blauw versterkt en ze leken daardoor meer licht te geven. Het was net of we in een grot van Lord of the Rings zaten. Gandalf blies de deur dicht.

Degene die normaal de Basgitaar speelt begon te drummen op z’n lijf, en de rest deed mee. Vervolgens ontstond er een freestylezangfestijn met de blauwverlichte stenen in ons midden. Het was magisch. En heet. Na deze bijzonder blauwe belevenis, besloot ik dat dit hem was voor mij en ging de hut uit. Ik was duizelig. Een hut heb ik nog nooit voortijdig verlaten. Het luisteren naar mijn lijf begint steeds serieuzere vormen aan te nemen. In dit geluister naar het gefluister is nog veel winst te behalen, maar voor iemand die ‘never give up’ of ‘perseverance’ op z’n rug getatoeëerd had kunnen hebben, ben ik niet geheel ontevreden met de huidige gang van zaken. 

Het smeulende vuur hield mijn voorkantje warm en ik keek omhoog naar de sterren, die langzaam verdwenen achter flinterdunne, steeds dikker wordende wolkenstrepen. Een halve maan scheen fel door de bladeren van een grote, oude boom. Ik voelde me dankbaar. Een verjaardagsfeest met een zweethut als afsluiter. Best Birthday Bash ever.