Barbapapa

Tijdens mijn saaie werk heb ik van de week een boek geluisterd. Het heet “ADD, verdwalen in een hoofd vol prikkels.” Ik heb al best wat etiketjes mogen ontvangen. Waaronder ADD. ADD staat voor Attention Deficit Disorder. Ofwel in makkelijke taal: Altijd Dromerig en Duf. Het overwegend onoplettende type. Nou geloof ik niet zo in al die etiketjes, want ik ben gewoon Ruud. Maar bij ADD kan ik toch wel enorm veel vinkjes zetten.

ADD en ADHD worden meestal gezien als neurobiologische stoornissen omdat er een verlaging van het werkgeheugen in de hersenen is geconstateerd. Overigens heb ik ook een boek thuis dat heet “Gut and Psychology Syndrome”, waarbij uitgelegd wordt dat stoornissen als ADD, ADHD, autisme, depressie en zelf schizofrenie ontstaan in de darmen en verholpen kunnen worden met de juiste voeding. De darmen zijn het tweede brein, of misschien wel het eerste. Ik heb weleens een documentaire gezien van Sir Stephen Fry over bipolaire stoornissen, waarbij een vrouw van haar psychoses af kwam door biologisch te gaan eten. Dus ik denk dat er wel een kern van waarheid in zit. Maar goed, laten we het even bij de ADD houden.

ADD wordt zo vaak negatief gelabeld. Een ADDer geeft vaak de indruk lui te zijn. Ongemotiveerd, en kan zich moeilijk tot de simpele taken des levens zetten. Routine en repeterend werk zijn een ware kwelling voor de gemiddelde ADDer. De ADDer begint aan van alles maar maakt niets af, waardoor men twijfelt aan het doorzettingsvermogen. Plannen, dingen op tijd afronden en op tijd verschijnen op afspraken zijn ontzettend moeilijk. “Gewone”mensen hebben minder moeite met deze dingen waardoor de ADDer wordt gezien als anders, als een buitenbeentje. Er is iets grondig mis, en de ADDer moet in therapie. Tevens wordt vaak activatiemedicatie voorgeschreven en als de ADDer echt veel moeite heeft het leven vorm te geven krijgt hij ook weleens een thuiscoach om de privépuinzooi te structureren.

Maar wordt het niet eens tijd om de positieve kanten van ADD en ADHD wat meer te belichten? Deze mensen zijn vaak ontzettend creatief, grappig en avontuurlijk. Ze doen alles op hun eigenwijze eigen wijze. Voor elk probleem vindt de ADDer een oplossing. En vaak zijn ze heel gevoelig waardoor ze stemmingen van anderen en sferen haarfijn aanvoelen. Een mooie eigenschap die leidt tot een goed ontwikkeld empathisch vermogen. Door hun gevoeligheid en vermogen zeer gedetailleerd waar te nemen zijn het soms kunstenaars in de dop. Muzikanten, schilders en schrijvers zijn geregeld dromerige types die in hun hoofd prachtige muziekstukken, schilderijen of gedichten maken. Laten we bewegen van Altijd Dromerig en Duf naar Altijd Dromerig en Dapper.

Ik vind mezelf een ADD-barbapapa. Ik bezit het vermogen me aan te passen aan elke omstandigheid. En ik kan en wil worden wat ik wil. Of althans, dat denk ik. Ik probeer van alles uit, en doe uiteindelijk wat goed voelt en waar ik de meeste energie van krijg. Vandaag wil ik bijvoorbeeld automonteur worden, maar het kan morgen best eens straaljagerpiloot zijn. Mijn omgeving wordt er weleens moe van en soms haken mensen af. Maar ja, het houdt voor mij het leven leuk. Ik ga heel slecht op routine en saaiheid. Ik hou ervan als geen dag hetzelfde is. Het niet weten inspireert mij. Geef mij maar avontuur. Ja, ik ben een barbapapa. Daarom is roze mijn lievelingskleur. Het roze van afwisseling. Laat mij maar lekker verdwalen. In een hoofd vol prikkels. Jeetje, wat is het leuk in mijn hoofd.