Als ik me aanpas, word ik gezien

Vanmorgen ging ik hardlopen. Op zondag, vroeg uit de veren. Weinig mensen op straat. De mensen die er wel waren groette ik vriendelijk. Sommigen zeiden vrolijk wat terug, anderen knikten en enkelen keken weg.

Ik moest terugdenken aan de online opstellingsavond van Jawi Bakker van afgelopen vrijdag 12 juni. Het thema was “Ik vind mijn eigen antwoorden”. In deze opstelling was het doel antwoorden te vinden die echt uit jezelf komen. Je mocht een vraag inbrengen. En dan thuis in je eigen opstelling erachter komen wat jouw eigen antwoord op de vraag is. Want een antwoord dat van een ander is, en waarbij je dus jezelf verlaat, is per definitie een beweging waarbij je energie verliest. En waardoor bijvoorbeeld burn-out kan ontstaan. Je geeft antwoorden die niet uit jezelf komen, als er sluiers over je heen zitten. Een bekende sluier is bijvoorbeeld: “Ik moet werken voor liefde.”

Mijn vraag was: “Waarom word ik zo moe van echte verbinding?”. Ik typte het in de chat. Jawi las de vraag voor, en zei toen: “Je kunt je afvragen of het echte verbinding is, als je er moe van wordt.” Dat zette me al aan het denken. Een paar minuten later kwam Jawi nog een keer op de vraag terug. Hij zei dat waarschijnlijk de volgende sluier over mij heen zit: “Als ik sociaal wenselijk gedrag vertoon of me aanpas, word ik gezien.” Later in de opstelling, toen ik de sluier uit mijn rugzakje haalde, bleek dat het aardig klopte.   

En vanmorgen tijdens het hardlopen, werd deze sluier duidelijk voelbaar. Want ik was lekker aan het rennen. Als ik iemand tegenkwam, vertoonde ik sociaal wenselijk gedrag en zei vriendelijk gedag. Maar eigenlijk vind ik het helemaal niet prettig om gedag te zeggen, omdat dit mijn hardloopademritme verstoort. Als ik goedemorgen zei en mensen negeerden me vervolgens, raakte mijn systeem dat verwacht beloond te worden voor het aanpassen, in de war. Dan dacht ik: Huh? Ik vertoon toch sociaal wenselijk gedrag door vriendelijk gedag te zeggen? Waarom wordt dit gedrag niet beloond? Normaal gesproken werkt dit toch?

Tsja. Aanpassen en sociaal wenselijk gedrag vertonen. Een overlevingsmechanisme dat lang heeft gewerkt. Nu kom ik er steeds vaker achter dat het me niet meer dient. Door me aan te passen verlies ik de verbinding met mezelf, waardoor ik me minder goed met anderen kan verbinden. En ik word er vooral heel moe van. Tijd om deze sluier eens van me af te werpen.